Pretpostavlja se da je mlado Sunce tada emitovalo tek 70 posto današnje snage radijacije što znači da je malo vjerovatno da je njegova toplota učestvovala u ciklusu kreiranja tekuće vode na površini. Ipak, najnovije istraživanje objavljeno u listu Nature Geoscience sugeriše da je naša matična zvijezda bila znatno aktivnija nego što se ranije mislilo. Ova novost ima potencijal izmijeniti pretpostavke o tome kako su se stvorile prve jednostavne molekule potrebne za razvoj života.
Misterija o tome kako je tekuća voda mogla postojati u vrijeme nastanka života na Zemlji zaokružena je u paradoksu koji naučnike muči već 40 godina. Iako je pružen veliki broj rješenja, ona uglavnom podrazumijevaju nepotvrđeno prisustvo određenih gasova u ranoj atmosferi kako bi se stvorio dovoljno jak efekat staklenika.
Nova studija krenula je malo drugačijim putem - naučnici su uklonili pretpostavku da je Sunce bilo manje aktivno nego danas, što ima svoje utemeljenje u najnovijim podacima koje sakuplja NASA-in Kepler koji proučava udaljene zvijezde i egzoplanete.
Ukratko, iako je nivo radijacije zaista bio na nekih 70 posta današnje snage, solarne baklje i eksplozije bile su učestalije nego danas čime je naša planeta, statistički, bila češća meta jurećih energičnih čestica. Prosjek pogađanja Zemlje i njene atmosfere je jednom u 30 godina, dok je za vrijeme nastanka života, kaže studija, ta frekvencija bila znatno veća – jednom dnevno!
Ovo predloženo bombardovanje naše planete i njene atmosfere imalo je ogroman potencijal za pokretanjem važnih hemijskih procesa koji bi naposljetku kreirali primitivni život.
Tadašnja Zemljina atmosfera, baš kao i danas, bila je sačinjena uglavnom od azota. Čestice solarnih baklji i eksplozija razdvajali bi nereaktivnu molekulu azota u vrlo reaktivne atome azota koji bi potom stupili u reakciju sa bilo kojim drugim elementom tada zastupljenim u atmosferi – ugljenmonoksidom, ugljendioksidom, vodom, metanom, amonijakom i mnogim drugim.
Posljednji proizvodi ovakvih reakcija su cijanovodična kiselina i azotsuboksid. Posljednji je poznat i kao gas smijeha,a pored toga značajan je gas efekta staklenika i igra važnu ulogu u stvaranju tekuće vode. Cijanovodična kiselina igra značajnu ulogu u kreiranju aminokiselina, molekula koje kasnije grade bjelančevine.
Ovo rješenje kojejeg je predložilo pet naučnika iz američke NASA-e zapravo uništava dva problema - postojanje tekuće vode na Zemlji prije 3,8 milijardi godina i stvaranje osnovnih gradivnih elemenata života. Ukoliko se njihova zapažanja potvrde, to bi značilo da smo, romantično, svi mi zapravo djeca jedne solarne baklje.
