Da je uz puno rada, truda i odricanja moguće ostvariti svoje želje pokazuje i primjer mlade banjalučke violinistkinje Jovane Raljić.
Ova godina je za nju bila posebno uspješna, održala je solo koncerte po čitavoj Evropi, od Švajcarske, Češke, Rumunije, Jermenija, Mađarska, pa do Španije gdje je imala 7 koncerata pred auditorijumom od 3. 000, da bi krajem prošlog mjeseca uslijedili solistički koncerti na dva festivala u Italiji gdje je nastupala u jednom od najstarijih i akustički najsavrsenijih teatara Evrope Bibiena sa simfonijskim orkestrom Milana.
Svemu ovome prethodila je serija nastupa sa članovima Bečke filharmonije po cijeloj Austriji.
“Saradnja sa Bečkim filharmoničarima je jedan od mojih muzičkih snova još od malih nogu. Sjećam se kada sam prvi put nastupala u njihovoj koncertnoj dvorani sa 17 godina razmišljala sam kako bih voljela jednog dana opet ovdje doći. Zaista tada nisam ni najmanje očekivala da ću nastupati rame uz rame sa bivšim koncertmajstorom ovog renomiranog orkestra Peterom Gotzelom, koji je tokom svoje četrdesetogodišnje karijere nastupao u najvećim svjetskim halama klasične muzike sa najpoznatijim dirigentima”, istakla je ova talentovana mlada umjetnica koja je u oktobru prošle godine nastavila studije na Bečkom univerzitetu, nakon što je okončala osnovne studije “Bachelor of Arts” u Gracu sa prosjekom 10.
Inače Jovana violinu svira od sedme godine, a pod svjetlima pozornice našla se sa samo tri godine, kada je nastupala za banjalučki hor "Vrapčići".
Kao vokalni solista nastupila je i na "Đurđevdanskom festivalu" 2003. godine osvojivši prvu nagradu žirija za kompoziciju i interpretaciju. Godinu dana kasnije ponovo je trijumfovala s pjesmom "Nepobjedivi", ali i 2006. godine na festivalu "Prvi aplauz" na tvrđavi Kastel u Banjaluci.
Upravo zahvaljujući violini i sjajnom vokalu prije pet godina je stigla i do polufinala šou programa “Ja imam talenat”.
Kaže da je violina izabrala nju jer je na prijemnom ispitu, zbog nedostatka finansijskih sredstava, morala odustati od svog prvog izbora, klavira. Svaki dan je iznova zahvalna za taj izbor.
“Bliskost violine ljudskom glasu i senzibilan zvuk kao i virtuoznost su nešto što me iznova inspiriše i motiviše ali iskreno nekad i frustrira. Izuzetno je kompleksan instrument te mnogi zakoni fizike koji se dešavaju u jednom mirkopokretu, te znatno usporenje vremena tokom izvođenja tog pokreta, su nešto što mi pomaže 'biti u trenutku' maksimalnog fokusa i staloženosti. Poput svojevrsne meditacije. Moram priznati, da u procesu pripreme koncerta umjetnik prođe kroz razne faze gdje ponekad zna biti i jako frustrirajuće i naporno, ali sam toga svjesna, te po prirodi nisam tip osobe koja odustaje nego koja ide do samog kraja. Publika je dosad nevjerovatno pozitivno odreagovala na moju muziku, te me to nekad naprosto iznenadi jer sam izuzetno samokritična i u profesionalnom smislu nikad zadovoljna, ali sam jako zahvalna i publici i divnoj podršci od strane mojih najbližih i ljudi koji već godinama prate moj rad”, riječi su kojima Jovana opisuje šta je to što ju je privuklo violini i sceni, ali što je privlači i danas.
Ističe i da je u današnje vrijeme infulensera, jutjubera, vlogera jako teško doprijeti do publike instrumentom starim 6 vijekova.
“Današnje vrijeme je vrijeme instant zvijezda, kratkotrajnog daha, pop muzike koju ja isto lično slušam, tako da nisam izopštena iz grupe današnje omladine, ali doprijeti sa klasičnom muzikom do šire publike je moguće u gradu poput Beča i zapadne Evrope ali na drugim krajevima zemlje jedino u kombinaciji sa drugim žanrovima što i ja praktikujem sa pjevanjem”, ističe Jovana koja se po odlasku na studije u Austriju više fokusirala na violinu, ali pjeva dosta često jazz I funky muziku u Beču, a neke od ideja su bile i da predstavlja našu zemlju na Evroviziji, međutim zbog loše finansijske situacije godinama unazad, od toga nije bilo ništa.
Smatra da je položaj klasične muziku u našoj zemlji na takoreći početnom nivou razvitka. Ne u smislu talenta ljudi koji su izuzetno nadareni, već zbog političke i ekonomske situacije, kao i istorije koje nam onemogućava da napredujemo i dostignemo određeni nivo na ovom području.
“Da li je do mentaliteta ili pak čiste geografske pozicije, na vratima izmedju Zapada i Istoka, ne znam. Ali sigurna sam da bi trebali koliko je moguće više ulagati u kulturu i očuvati našu tradiciju kao i svaka druga nacija koja se svojim ponosi. Nebitno je da li bi to bila klasična muzika ili pak izvorna, ili neka druga”, naglašava Jovana, koja se BiH uvijek rado vraća i posebno joj je zadovoljstvo nastupati pred našom publikom. Ipak će zbog prirode svog posla nastojati da se snađe u Austriji. Plan joj je da bude solista i po mogućnosti koncertmajstor i vođa nekog prestižnog simfonijskog orkestra na Zapadu.
A obzirom da svoje planove ostvaruje ne sumnjamo da će ostvariti i ove.
