"Rad u Sovjetskom Savezu je stvar časti, slave, ponosa i herojstva", pisalo je na ulazu u Vorkutu, jedan od najvećih gulaga u evropskom delu Rusije. Vorkuta je nastala 1932. godine kao centralni logor i administrativni centar za manje logore u okruženju, gde su zatvorenici dovođeni na prinudni rad.
Danas ovaj grad mnogi nazivaju "gradom duhova" jer broj njegovih stanovnika opada vrtoglavom brzinom. Kada se tome dodaju surovi klimatski uslovi, temperature koje se spuštaju i do –52 stepena celzijusa i polarne noći, i njegova mračna istorija, skoro da možemo osetiti jezu koju ovaj grad izaziva. Tokom Hladnog rata tu je bila i vojna baza za strateške bombardere.
Vorkuta je jedan od najvećih gradova koji se nalaze severno od Arktičkog kruga, najistočniji i najhladniji evropski grad. Pripada Pečorskom rudarskom basenu na krajnjem severu Rusije i nekada je bio značajan rudarski centar.
Status grada je dobila 1943. godine, a tokom 50-ih su raspušteni logori. Grad je doživeo ekspanziju tokom 70-ih i 80-ih godina prošlog veka. Vorkuta je bila simbol sovjetske industrijske moći i snabdevala je ugljem čitav Sovjetski Savez. Ipak, početkom XXI veka došlo je do zatvranja rudnika zbog visokih troškova. Od tada je Vorkuta jedan od gradova sa najvećom stopom smanjivanja populacije u čitavoj Rusiji.
Zbog nedostatka posla, grad su napustile desetine hiljada ljudi. Brojni stambeni i javni objekti su napušteni, ali odolevaju zubu vremena kroz jednu veoma neobičnu sliku – okovani ledom. Pojedina stepeništa izgledaju kao da se na njih obrušila lavina, a zidovi, plafoni i nameštaj su prekriveni ledom.
Nekadašnje radničko naselje Severni je u prošlosti vrvelo od ljudi, a danas prisustvo onih najistrajnijih možemo primetiti kroz poneki dimnjak iz koga izlazi dim. Ovo napušteno radničko naselje izgleda kao da je zamrznuto u vremenu pre skoro pola veka.
Vorkuta je samo jedan u nizu gradova koji su doživeli nagli ekonomski i populacioni rast, a zatim i vrtoglavi sunovrat u tišinu i pustoš.
