Ovu fotografiju uslikao sam 7. jula 2018. godine na Trgu Krajine u Banjaluci, na velikom skupu grupe Pravda za Davida.
Na njoj su zagrljena dva oca, Muriz Memić, Dženanov otac, i Davor Dragičević, otac Davidov. Dva oca čije su sinove ubili, dva borca koji nisu povjerovali u zvanične laži sistema, predstavljene kao zvanične istine. Bez toga ni mi ostali nikad ne bi saznali u kakvoj laži i prevari od države živimo, da je moguće ubiti nekoga, a da sistem to zataška, papirima.
Znali smo, naravno, Muriz i Davor su to, nažalost, ugašenim životima svoje djece i dokazali. Koliko nas im je povjerovalo?
Lako je provjeriti, koliko vas je na fotografijama za skupova podrške? Malo, premalo, i desetine hiljada ljudi na ovoj julskoj fotografiji bili su mnogo manje od većine koja je režala na proteste, tražeći maloumno objašnjenja i motive zašto i za koje pare, ko to Muriza i Davora i ljude što ih podržavaju plaća da saznaju istinu ko im je ubio djecu.
Pitaju se i danas, nakon što su hapšenja za slučaj ubistva Dzenana Memića počela, kao što će početi i za ubistvo Davidovo, kad tad. Hapšenja koja potvrđuju da su ova dva zagrljena oca bila u pravu, i da su, braneći istinu o svojoj djeci, branili i sve nas.
Ali džaba, pita se ova većina i propituje sve kao i vazda, sve osim vlastitog kukavičluka, jer njega je uvijek bilo najteže priznati. I nemoguće sakriti.
