Važno je da uvijek imate u vidu da je virus postao endemski i da ne postoji šansa da se ne zarazite, ukoliko ne budete vakcinisani. Drugim riječima ukoliko imunitet ne steknete kroz vakcinaciju koja se može izvršiti onda kad vama odgovara, zarazićete se infekcijom koja ne može da se tempira.
Naučna istraživanja objavljena u skorije vrijeme pokazala su da je imunitet koji ostaje nakon bolesti slabiji i manji odnosno djelimičan u poređenju sa imunitetom stečenim nakon vakcinacije.
Razlozi su kompleksni i još uvek nepotpuno poznati, mada je jasno da važnu ulogu igraju mehanizmi kojima virus ometa imuni sistem.
Da se podsjetimo: Nakon zaraze, koronavirus se vezuje za naše ćelije i ulazi u njih. Kada uđe, virus oslobađa na stotine svojih RNK (ribonukleinska kiselina) molekula, koji se mješaju sa našim humanim RNK molekulima. Ćelija nema selektivnost i na osnovu virusnih RNK počne da proizvodi proteine i druge djelove neophodne za sastavljanje virusnih čestica. Virusne čestice dalje izgrađuju kompletne nove viruse koji se šire unutar tijela i prenose do svih organa, a disanjem, kašljenjem prelaze u okolinu gdje imaju sposobnost daljeg širenja. Za razliku od virusa vakcinom se u ćeliju ubacuje samo jedan od tih iRNK molekula, onaj za “šiljak ili S” protein. Dakle, ako vakcina ima bilo kakvu posljedicu, infekcija virusom mora imati iste i gore posljedice. Ne može biti tačno da je jedan iRNK iz vakcine opasan, a da stotine iRNK iz koronavirusa nisu još opasnije.
Virusi imaju na raspolaganju kompletne ćelija sa svim ćelijskim organelama i na taj način se uspješno umnožavaju. Virusna RNK i virusni proteini su pomješani sa proteinima domaćina, a naše ćelije nemaju sposobnst razlikovanja i tretiraju ih kao svoje. Da bi uništio virus imunski sistem čovjeka zahtjeva određeno vrijeme čak par nedelja, takođe s obzirom da su glavna meta virusa interferoni koji su glasnici imunog sistema ovaj odgovor nekad gotovo izostane, a za to vrijeme virus nanosi štetu organizmu. Stoga je preporučljivo da se imunitet stiče ipak vakcinacijom, jer će se na taj način imunitet brže razviti i virus neće imati prostora da izazove oštećenja u tkivu što je slučaj ukoliko stičemo imunitet infekcijom.
Sa druge strane što je više zaraženih, to je veća stopa mutacije i samim tim veća je šansa da neki virus mutira tako da zaobiđe svaki stečeni imunitet, kako onaj razvijen kod ljudi koji su preležali bolest, tako i onaj razvijen kroz vakcinaciju. Studije objavljenje u aprilu ove godine pokazuju da osobe koje su vakcinisane u 90% slučajeva pokazuju manju transmisiju virusa oko sebe, što je izuzetno važno zbog onih koji ne mogu da se vakcinišu iz zdravstvenih razloga i zbog niže stope mutacija.
Kako i kad da se vakcinišu osobe koje su preležale COVID-19?
Studije rađene na 1000 ispitanika pri nacionalnim institutima za kancer, bolesti srca, pluća i krvi pokazale su da kod osoba koje su preležale COVID-19 nisu potrebne dvije doze da bi se formirao imunitet već samo jedna doza koja se po pravilu daje nakon što osobe izađu iz karantina. Kod osoba koje su bile liječene terapijom monoklonskih antitijela potrebno je sačekati 90 dana prije vakcinacije.
Nivo antitijela uzet prije vakcinacije kod osoba koje su bile inficirane sa SARS-CoV-2 bio je sličan nivou antitijela kod ljudi koji su bili nezaraženi i koji su primili prvu dozu vakcine, a nivo antitijela nakon prve doze kod prethodno inficiranih bio je gotovo jednak kao nivo antitijela nakon druge doze kod neinficiranih. Što je sjajna vijest iz ekonomskih razloga jer će na ovaj način biti smanjena količina vakcina. Međutim dugotrajne posljedice po pluća, kardiovaskularni sistem, bubrege, oštećenja mozga i mnoge druge izazvane prirodnim putem zaražavanja bi trebale i dalje biti glavni razlog da se što prije vakcinišemo i zaštitimo sebe i druge.
