Teologijom se takođe naziva zvanje stečeno po završetku specijalizovanih religijskih studija, najčešće na univerzitetima i bogoslovskim fakultetima. U Beogradu za jedan takav fakultet dobro znamo, na kružnom toku Karaburme, a nedaleko od kultnog stadiona OFK-e koji klizi ka Dunavu već godinama. Bog to samo sramežljivo nadgleda.
Ime Teodor je izvedenica od iste grčke riječi za Boga i druge grčke riječi doron koja predstavlja dar. To nas vraća u daleku prošlost kada je za Makabi iz Tel Aviva nastupao čuveni, markantni košarkaš Doron Đamši.
Koji su to danas košarkaši koji bi mogli imati takav, božanski prizvuk u samom imenu?
***
Ne treba ići daleko da se stigne do jednoga.
To je izuzetni veteran koji na pragu 38. godine nosi evroligaški tim. I to ne bilo koji tim, već poslije reprezentacije, najdraži. Crveno beli tim, lociran na ušću dveju reka ispod Avale.
Košarkaški klub Crvena Zvezda se ove evroligaške sezone muči, kao i nekoliko prethodnih. Odigra jednu ili dve dobre utakmice, bljesne kao ime kluba, a onda potone u bespuće. Nema prizivanog rezultatskog kontinuiteta, a ambicije su najviše već nekoliko godina. Klub organizaciono izgleda jako dobro. Vidi se da je utegnut i uredan, zna se ko šta radi i uglavnom funkcioniše dobro, čak odlično. Marketing radi svoje, navijači su ponovo u hali u velikom broju, skauting tima je dobar, dovode se odlična pojačanja, izvanredni treneri. Pa opet, uvijek ima neko ali što djevojci sreću kvari.
Zvezda se ove sezone nije libila da povlači hrabre i brze poteze. Kad je na početku krenulo „štuckanje“ sa trenerom Duškom Ivanovićem, reagovano je ekspresno i doveden je nov, takođe dokazan evroligaški trener. Sve sa ciljem da se ne ponove greške iz nekih prethodnih sezona i reaguje kada promjena kasni da bi se napravio ozbiljniji rezultat. Nakon problema sa plejmejkerima, ponovo super brzom reakcijom doveden je talentovani Nikola Topić i svi pravi zvjezdaši su bili sretni jer su poslije dugo godina vidjeli dva velika igrača kojima je Zvezda u srcu. Zajedno na terenu – jedan koji polako odlazi sa velike scene (i ide u istoriju) i drugi koji sigurno na nju stupa. Teo i Nikola, kao savršena rezonanca velikog kluba. Optimalan miks talenta, ljubavi prema klubu, košarkaške vještine, mladosti i iskustva.
Ono što je ove sezone možda i najupečatljivije je lice Crvene Zvezde kada je Teo na terenu, odnosno kada ne igra. To su zapravo dve ovosezonske Zvezde. Jin i jang narandžaste košarkaške lopte. Vidjelo se to u Evroligi, vidjelo se i u finalu nacionalnog Kupa. Ta glad u Teodosićevim očima i žar sa kojim igra u crveno-belom dresu ne srećemo često, pogotovo znajući da se radi o vrhunskom sportisti sa izuzetnim evroligaškim i reprezentativnim ostvarenjima. Kad je igrao za reprezentaciju, imao je poseban naboj, ali mi se čini da je ovo sad još jedna dimenzija preko te granice. Pogotovo što mu je reprezentativna karijera okončana.
Pre petnaestak godina, kad smo bili dosta mlađi moj drug C. i ja, smo se zezali da Miloš ima onu kulersku facu studenta sa druge godine ETF-a. Smoren od učenja i Matematike 1, ali eto nekako taljiga na terenu. Bez previše emocija i facijalne ekspresije. Samo se igra, bez puno uzbuđenja.
Sad kad je pri kraju karijere izgleda kao da mu je najviše stalo. Duboko osviješten prolaznosti svih nas, igra odbranu kako ga nismo vidjeli deset godina, asistira, poentira, podiže energiju timu i publici. Možda shvata da je kraj blizu i želi učiniti nešto epohalno za klub i armiju navijača, ne znam. Možda želi Evrotitulu da se sa njom upiše u crveno belu košarkašku vječnost?
***
U receptu za Zvezdin timski uspjeh i narastajuću teologiju vidim dve stvari, podjednako važne i podjednako subjektivne.
Kad uđete u Arenu, Pionir, halu u Železniku, a igra Zvezda, uglavnom ćete desno ispod koša u parteru zateći gospodina N. Čovića kako sjedi i posmatra utakmice. On to naprosto voli i živi, ali mi se čini da pravi sličnu grešku kao i ja sa starijim sinom – prevelika želja i prisutnost, predominatan kao ličnost koja ne dozvoljava drugima da se razviju i u potpunosti dokažu. Njegova karma iz prethodnih života kao da ne dozvoljava da Zvezda poleti više u Evroligi, iako su svi objektivni parametri tu – tim, organizacija, budžet, struka. Nekada u košarci, kao i u životu, dva plus dva nisu četiri. Potrebna je doza sportske sreće, splet okolnosti, alhemija, a što da ne i naklonost Bogova. A to mora da se zasluži.
Drugo, sinergija je nešto što se u timskom sportu traži kao sveti gral. To je ono kada efekat koji tim proizvede, odnosno igra i kvalitet, prevazilaze zbir pojedinačnih kvaliteta svih članova tima. Stvari moraju da kliknu, a to nikada ne znate dok ne posložite elemente zajedno u tim i startujete. Šabaz Nejpir je vrhunski igrač, a nije se uklopio u Zvezdi, Saša Obradović je jedan od najboljih evropskih trenera trenutno, veliki zvezdaš, pa sa klubom nije „kliknuo“. Imao je nesreću da dođe u periodu korone kada nije bilo navijača, itd. Košarkaški klub Partizan je sinergetski efekat impresivno prezentovao prošle sezone kroz odnos: trener – navijači – igrači i samo je suluda tuča u Madridu spriječila grobare da ponovo vide Fajnal for, a vjerovatno i da se na krilima tog talasa popnu na tron. Šteta.
Elem, slutim da ako Zvezda vrati Kalinića, dovede ova čuda iz Mege, gosn. Čović napravi dobrovoljni otklon (a videli smo da ima snage za to kad se svojevremeno rođenom sinu zahvalio na košarkaškim uslugama), sačuva se od većih povreda tokom sezone, ima kontinuitet na mestu trenera, možda košarkaška teologija i proizvede neko čudo sledeće sezone. Fajnal for bi bio prava mjera za armiju navijača i snažna satisfakcija za godine (evropsko-rezultatskog) strpljenja. Slutim neku radost.
Vrijeme u svakom slučaju neumitno ističe i teško će nakon toga zvezdina teologija u ovakvoj konstalaciji moći da proizvede željeni igrački i rezultatski efekat.
Saznaćemo brzo kakva je (košarkaška) presuda.
Za koš više ..
